X PARAFIALNE CZYTANIE DZIEŁ ŚW. JANA PAWŁA II
BOŻE CIAŁO 2025
Dzięki pierwszej pielgrzymce Papieża Polaka do Ojczyzny 2-10 czerwca 1979 roku,
po latach zakazu przez rządy komunistyczne, została przywrócona w Warszawie i w Krakowie tradycyjna trasa procesji, nieograniczająca się tylko do pl. Zamkowego lub jak w przypadku Krakowa tylko do Wawelu.
Tym samym koronacja wizerunku Pani Makowskiej (10 czerwca 1979 roku) była, jak mówił sam Jan Paweł II, „spełnieniem szczególnego długu serca wobec Matki Bożej”.
Papież wspominał, że pragnienie ukoronowania tego obrazu zrodziło się w nim podczas wizytacji w makowskiej parafii, gdy, jeszcze jako metropolita krakowski, prosił Ją, aby procesja Bożego Ciała, która przez kilkadziesiąt lat nie mogła wyjść z obrębu Wawelu, mogła wreszcie wyruszyć na ulice Krakowa, na co nie godziły się ówczesne władze komunistyczne.
Po modlitwie kard. Wojtyły przed wizerunkiem Pani Makowskiej procesja Bożego Ciała znów mogła odbywać się na ulicach Krakowa,
a przypomnijmy pierwsza procesja odbyła się za sprawą biskupa Nankiera w 1320 roku.
Rozważając słowa homilii Jana Pawła II o Bożym Ciele i Eucharystii wyraźmy swoją wdzięczność za wolną i nieograniczoną możliwość celebracji procesji w tym dniu.
Dzisiejsza uroczystość Bożego Ciała zachęca do refleksji nad tym szczególnym pochodem, jakim jest itinerarium salvificum Chrystusa poprzez historię człowieka – historię od najdawniejszych czasów pisaną wspólnie przez Boga i przez człowieka. Na kanwie dziejów człowieka Boża ręka pisze historię zbawienia.
Ten pochód rozpoczyna się w raju, kiedy po grzechu pierwszego człowieka, Adama, Bóg wkracza w dzieje, aby otworzyć je na «drugiego» Adama. Czytając Księgę Rodzaju, znajdujemy tam najwcześniejszą zapowiedź przyjścia Mesjasza. Od tej zapowiedzi, poprzez ciąg pokoleń, które przesuwają się przed nami na kartach Starego Testamentu, trwa niejako pochód ludzkości w stronę Chrystusa.
W zamyśle Bożym Kalwaria stanowi decydujący przełom w dziejach ludzkości: Chrystus staje na czele nowego Ludu, aby prowadzić go do ostatecznych przeznaczeń. Eucharystia jest sakramentem śmierci i zmartwychwstania Chrystusa i dlatego znajduje się w samym centrum tego duchowego,
eschatologicznego itinerarium.
Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki (J 6, 51)
Te słowa usłyszeliśmy przed chwilą podczas tej uroczystej liturgii. Jezus wypowiedział je po cudownym rozmnożeniu chleba nad Jeziorem Galilejskim.
Według ewangelisty Jana są one obietnicą zbawczego daru Eucharystii.
Już w Starym Przymierzu nie brak wyraźnych zapowiedzi Eucharystii.
Najbardziej wymowna z nich jest związana z osobą kapłana Melchizedeka. Dlatego dzisiejsza liturgia przypomina jego tajemniczą postać i szczególne kapłaństwo.
Słowa Chrystusa wypowiedziane w synagodze w Kafarnaum są dopełnieniem tamtych starotestamentalnych proroctw, a równocześnie zapowiedzią, która znalazła spełnienie w czasie Ostatniej Wieczerzy. Wiemy, że słowa wypowiedziane wówczas przez Chrystusa stały się dla słuchaczy
i dla samych apostołów trudną próbą wiary.
Ale nie sposób też zapomnieć zdecydowanego i płomiennego wyznania wiary Szymona Piotra, który zawołał: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga» (J 6, 68-69). Te same uczucia przenikają nas dzisiaj, gdy sprawując Eucharystię powracamy jakby do wieczernika,(…) aby celebrować pamiątkę ustanowienia Eucharystii.
W liturgii Wielkiego Czwartku sakrament Ciała i Krwi Chrystusa pozostaje jednak otoczony głębokim milczeniem. Wydaje się, że wierni nie mogą jakby śpiewać pełnym głosem, a tym bardziej nie jest to czas na inne publiczne przejawy ludowej pobożności eucharystycznej. Kościół odczuwał zatem potrzebę osobnego święta, w którym radość z ustanowienia Eucharystii mogłaby się jeszcze pełniej wyrazić.
Dlatego właśnie ponad siedem wieków temu narodziła się uroczystość Bożego Ciała. W tym dniu wyruszają uroczyste procesje eucharystyczne, które mają dać wyraz
temu trwającemu przez wieki itinerarium Odkupiciela świata: «Idziesz przez wieki».
Także nasza procesja, w której pójdziemy dzisiaj po zakończeniu Mszy św., wymownie ukazuje pochód Chrystusa, solidarnego z dziejami człowieka. Nie bez powodu nazywa się Rzym «wiecznym miastem». Kilka tysięcy lat historii ludzkości znalazło tutaj swoje odzwierciedlenie. Przechowywane są tu przede wszystkim pamiątki dwóch tysięcy lat chrześcijaństwa.
… przygotujmy się indywidualnie i wspólnotowo do głębszego zrozumienia wielkiego daru Chleba, łamanego dla nas w uczcie eucharystycznej. Przeżywajmy w duchu i prawdzie głęboką tajemnicę obecności Chrystusa w naszych tabernakulach: On jest wśród nas, aby pocieszać chorych,
aby być wiatykiem umierających, aby każda dusza szukająca Go przez adorację,
uwielbienie i modlitwę mogła zaznać Jego dobroci.
Jezus jest z nami, idzie z nami i podtrzymuje naszą nadzieję: «Idziesz przez wieki» — mówimy Mu, przywołując na pamięć i ogarniając modlitwą wszystkich,
którzy wiernie i ufnie idą za Nim.
Z uniesieniem i głęboką wiarą wyznajemy:
Przed tak wielkim Sakramentem upadajmy wszyscy wraz.
Niech przed Nowym Testamentem starych praw ustąpi czas.
Z uniesieniem i głęboką wiarą wyznajemy:
Bogu Ojcu i Synowi hołd po wszystkie nieśmy dni.
Niech podaje wiek wiekowi hymn triumfu, dzięki, czci.
Amen!
Jan Paweł II, 11 VI 1998 r.
Pełny tekst z cytatami do pobrania:
X PARAFIALNE CZYTANIE DZIEŁ ŚW. JANA PAWŁA II – Boże Ciało 2025